صبح

احتمالا فیلم فرانسوی The Intouchables که در سال 2011 ساخته شده است را دیده اید. اگر ندیده اید و از آشکار شدن داستان فیلم ها آزرده می شوید، ادامه این مطلب را نخوانید.

نمیخواهم درباره فیلم و پیامش صحبت کنم. چیزی که برایم جذاب بود و تصمیم گرفتم به اشتراک بگذارم، شیوه روایت داستان بود و البته استفاده به جایی که از موسیقی در روایت این داستان شده است.

در سراسر داستان آنچه روایت می شود، تغییر است. هر تغییر با یک موسیقی یکنواخت روایت می شود که حس خاصی متناسب با همان تغییر را بر می انگیزد. روایت تغییر بر تصویر و موسیقی متکی است و اثری از دیالوگ در آن نیست.

در پایان داستان، دیگر خبری از تغییر نیست. آنچه روایت می شود، انقلاب است. در آخرین صحنه فیلم، واژه سلام جرقه یک انقلاب می شود و چهره فیلیپ تمام اخساسات متناقضی که یک جامعه حین انقلاب با آن مواجه می شود را بروز می دهد. موسیقی هم انقلاب می کند و شما را وادار می کند که جزئی از این انقلاب باشید.

بخش از موسیقی این فیلم، منتخبی از آلبوم Una Mattina اثر Ludovico Einaudi، آهنگ ساز و پیانیست ایتالیایی است. آنچه در آخرین صحنه فیلم قلب را منقلب می کند اثری از همین آلبوم و به همین نام است که معنی آن یک صبح است. انطباق آنچه Einaudi نواخته است بر روی بخش هایی از داستان The Intouchables شگفت انگیز است اما گویی این موسیقی بدون تصویر هم حرف های زیادی برای گفتن دارد. پیشنهاد می کنم لذت گوش دادن به این آلبوم خارق العاده را از دست ندهید.